...این روز ها همه در شادی غدیر شادند وبه میمنت ولایت علی مسرورند
.اماچه زود یکصدو بیست هزار نفر شاهد ابلاغ غدیر را را فراموش کردند
چه زود همه چیز فراموش شد، و چه زود عهدشان را با رسول خدا شکستند؟
به روزی می اندیشم که درب خانه ای را آتش زدند!
به روزهایی که پاسخ سلام مردی خسته را در کوچه های کوفه نمی دادند!
به لحظه ای که شمشیر نفاق و تحجر، دنیا را از حضور نعمتی بی نهایت عظیم، محروم کرد!
به این فکر می کنم که براستی ما بعد از گذشت فاصله غدیر تا امروز، در کدامین جبهه ایستاده ایم؟
براستی آیا تنها مدعی محبت علی نیستیم؟
سیره علوی در زندگی شخصی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، ... ما تا چه اندازه قابل مشاهده است؟
براستی چرا بعد هزار و چهارصد سال از غدیر، علی هنوز هم تنهاست؟!
...معمای حل نشده
...معمایی به قدمت نزدیک به ربع قرن
...داستان سراسر ابهام سفر ناتمام چهارشهروندجمهوری اسلامی ایران،در یک ظهرداغ تابستانی از جاده ساحلی طرابلس -بیروت به سوی پایتخت کشور اشغال شده لبنان
...حکایت چشمان بر در مانده پدران ومادران ،خواهران، همسر وفرزندان ان مسافران از یاد رفته
داستان سیاست با همه دعاوی تلخ و شیرین آن ،قصه رسانه با همه تغافل ها ودروغ بافی های آن
...حدیث بغض های گلوگیر شده در حلقوم یارانی چشم به راه
و سرانجام ماجرای کمین شبه نظامیان مسیحی ارتش رژیم اشغالگر قدس بر سر راه خودروی حامل دیپلمات های ایرانی
....................
....................
همه اینها بغضی است که ربع قرن گلوگیرمان شده و کم کم از خاطره ها به فراموشی سپرده می شود
گفتن ونوشتن از آن حادثه تلخ وعظیم کاری بس دشوار وغم انگیز است اما یاد عزیزان در بندمان هیچگاه فراموشمان نمی شود
..........
زیرا صفحات حماسه های پایداری ملت ایران، هیچگاه رشادت های دلاور مردانمان،حاج احمد متوسلیان فرمانده لشکر محمد رسول الله (ص) وعکاس بسیجی حاج کاظم اخوان و سیاستمدار دلاور سید محسن موسوی و رزمنده بسیجی محمد تقی رستگار مقدم را از خاطره ها فراموش نمی کند
...یادشان ماندگار
...اللهم فک کل اسیر
